Al een tijd vragen we ons af waarom mensen op social media en in ‘gezellige’ gesprekken zo hard tekeer gaan tegen de Corona-maatregelen; “We gaan naar een dictatuur. Onze vrijheid is in het geding. We worden gemuilkorfd. Onze eigen mening wordt de mond gesnoerd. We laten ons als makke schapen voor de gek houden” enz. enz.
Wat maakt dat je tekeer moet gaan tegen maatregelen die genomen worden tegen een verschijnsel als een virus waarop niemand nog de exacte oplossing heeft? De uitdaging om een samenleving zo weinig mogelijk te beschadigen en te ontregelen in het licht van zo’n onvoorspelbaar verschijnsel is zelfs voor doorgewinterde bestuurders en wetenschappers een grote: het beroep dat wordt gedaan op het onderlinge begrip en vertrouwen om samen tot oplossingen te komen, is groot.
Als we daar vanuit mens-perspectief naar kijken, stellen we ons voor dat crisisteams en bestuurders in hun zoektocht naar passende oplossingen ongelooflijke bruggen moeten oversteken om elkaars perspectief te begrijpen, laat staan te respecteren en te accepteren. Het vraagt veel menselijke veerkracht, visie en lef om in de ‘mist’ van een onvoorspelbare situatie tóch een koers uit te zetten en een richting in te slaan. Dat je vanaf het begin al weet dat de ingeslagen weg waarschijnlijk niet perfect is, neem je op de koop toe: ook dat is leiderschap.
Welke mensen kunnen of willen dit niet zien? Die roepen over geschonden rechten, vrijheidsberoving en meer teksten die niet zouden misstaan in oorlogstijd? Hoe meer we horen en lezen, hoe meer het beeld ontstaat van mensen die in hun persoonlijke leven op wat voor manier dan ook beschadigd zijn: beknot in de ontwikkeling van hun eigen identiteit, niet gezien zijn, een stuk erkenning missen of andere onzichtbare beschadigingen met zich mee dragen.
Het projecteren van je eigen beschadigingen op de buitenwereld is natuurlijk niet nieuw. Hoe goed leent het abstracte ‘Corona’ zich om je met alles wat je in je hebt te verzetten tegen ‘zullie’ die het wagen invloed op jouw leven uit te oefenen. Het is moeilijk te accepteren dat er geen pasklaar antwoord is. Dat er geen alwetende regeringsleider, wetenschapper of bestuurder is die ‘het’ antwoord heeft? Dat de menselijke geest tijd nodig heeft om dit te bevatten en dat we ook nog te maken hebben met ongelooflijke logistieke, communicatieve en emotionele uitdagingen? We zien dat mensen schreeuwen omdat ze in hun persoonlijke leven veel te weinig vertrouwen hebben gekend in het samen met anderen zoeken naar oplossingen en de enorme menselijke veerkracht die daarvoor nodig is. En helaas in hun opvoeding niet hebben meegekregen dat soms jouw eigen Ikje een stapje terug moet doen voor het collectieve belang.
We zien dat het té spannend is om te erkennen dat er gewoon even geen absolute waarheid is, dat we het moeten doen met de soms gebrekkige oplossingen die nu voorhanden zijn en dat we alleen maar kunnen streven naar beter.
We wensen iedereen toe om de rust en de kracht te vinden om in eigen kleine kring te doen wat je kunt om met de situatie om te gaan: back to basic, zorg geven aan mensen die dat nodig hebben en je zegeningen tellen.