Als het leven hard is, als er veel zaken zijn die je pijn doen, als je worstelt en het gevoel hebt dat je niet meer goed boven komt dan doet jouw leven jou pijn.
Kijken naar waar je staat, wat je voelt en hoe het zover gekomen is gaat je niet meer goed alleen af. Je blijft in hetzelfde cirkeltje draaien. En dat voelt K-U-T, we zeggen het maar ongegeneerd. Je zoekt mensen op waarvan je hoopt dat ze je verder kunnen helpen. Je gaat weer lunchen met je zus, praatje maken met de buurvrouw of belt die vriendin die je al een tijdje niet meer gesproken hebt. Bij al die gesprekjes denk je “Ik heb wel m’n hart gelucht maar ben niet verder gekomen. Ze luisteren maar ik kom niet tot nieuwe inzichten”.
Je vraagt wel veel van je gesprekspartners; je wilt dat ze liefdevol zijn en tegelijk heb je het eigenlijk nodig dat ze meedogenloos zijn. En je wilt het liefst dat ze na het gesprek volledig vergeten wat er is gezegd. Je wilt immers zelf de regie houden of je wel of niet gaat handelen.
Maar wees eens eerlijk; hoe vaak geef jij eerlijk en open terug wat je de ander ziet doen? En hoe vaak doe je dat als de ander je er weliswaar om vraagt maar je tegelijkertijd voelt dat de ander bang is voor jouw antwoord?
We kunnen garanderen dat zo'n gesprek bijna altijd zal uitdraaien op ditjes en datjes en de diepgang waar je naar snakt krijg je niet. "Waarom?" vraag je je nu mogelijk af. Alles begint bij het durven erkennen dat je een hulpvraag hebt waar je tot nu toe zelf niet uit gekomen bent. Dat is eng, dat is vervelend en misschien ook wel vreemd om te doen. Misschien denk je wel ‘flikker op met je geneuzel over hulpvraag’ en wil je het vooral blijven doen met vrienden, familieleden en buurvrouwen.
Maar wil je echt stappen maken dan zal je toch echt 'moeten' durven starten met het erkennen dat je hulp nodig hebt. Het is heel normaal dat je ook bij het voelen van je echte hulpvraag anderen nodig hebt: Dus eigenlijk hulp durven vragen bij je hulpvraag.
Ons advies; doe dat niet bij vriendinnen, familieleden, je buren en iedereen die je spreekt maar doe het gericht, verzamel alle lef en moed die je in je hebt en durf je eigen koppigheid, je eigen wijzigheid aan te kijken en spring. Spring je eigen realiteit èn daarmee je eigen toekomst in. Want één ding weet je toch zeker: Als je niet aanpakt blijf je eeuwig in je eigen cirkeltjes ronddraaien. En helaas krijgt je familie, je vrienden en je buren daar op termijn ook genoeg van en krijg je er ook nog eenzaamheid bij……